Via Sossusvlei, Walvisbay, Spitzkoppe richting Waterberg

4 maart 2017 - Waterberg Plateau National Park, Namibië

26 febr
Het kost ons 2,5 uur om te vertrekken. 7.00 op staan, uitgebreid ontbijten en alles inpakken. We gaan richting Sossusvlei, een afstand van ruim 200 km en de TomTom geeft aan dat we hier vijf uur over zouden moeten doen, niet echt bemoedigend. We gaan op pad en stoppen bij iedere bezienswaardigheid, van waaiervormige gordijnen in bomen wat vogelnesten blijken te zijn, gemsbokken die stoïcijns voor zich uitkijken en zich niet laten verjagen door ons. We genieten volop totdat wij, lees Marthe, hen spotte en we vol in de remmen gingen om apen, die op een waterpoel aan het rusten waren, te fotograferen. En zo stoppen wij regelmatig voor antilopen, de gnoe en heel in de verte, nog niet gefotografeerd struisvogels. Uiteindelijk bleken we rond een uur of zes op de plaats van bestemming te zijn aangekomen. Een super relax kampeerplekje met schaduw en privat wc en douche. Bij een temperatuur van 38 graden doken Marco en Marthe in het zwembad. Heerlijk vlees op de barbecue en mijmerend over wat we die dag gezien hebben, zagen we iets op de oprit voor ons kampeerplekje. Herre had hier al een kwartier naar gekeken en zich niet gerealiseerd dat dit daar niet hoorde. Uiteindelijk bleek dit een bat eared fox te zijn die op de lucht van onze geroosterde kippenkluifjes af was gekomen. Het botje, dat we haar toe gooiden, werd weg gegraaid en verstopt door het vosje en zij kwam in gezwinde spoed terug voor nog meer lekkers. De wekker gezet om 5.30 om de volgende morgen op tijd de Sossusvlei te kunnen bezichtigen.

27 februari
Op tijd opgestaan om op 6.00 uur voor de entree port van de Sossusvlei te zijn. Dat lukte, we waren de derde auto in de rij, niet vreemd als uiteindelijk blijkt dat de poort pas om 6.35 open gaat. De poort gaat open en zien al snel dat de maximum snelheid 60 km per uur is. De eerste twee minuten houden we hier ons aan maar al snel zien we dat de professionele four wheel drives met toeristen aan boord ons voorbij scheuren met 100 km per uur. Omdat ik achter het stuur zit, dacht ik aan de woorden van mijn rijschooldocent, je moet je altijd aanpassen aan het verkeer. Binnen drie minuten zat ik op een gemiddelde snelheid van 100 km per uur.
Op het moment dat de georganiseerde four wheel drives stopten, wisten wij dat er iets bijzonders was. Dat bleek de zonsopgang te zijn. Even later stopten wij ook om de eerste zonnestralen over de rode duinen te zien piepen. 
Het was opvallend dat de weg geasfalteerd was omdat we vooral op gravel wegen rijden. Na de parkeerplaats voor 'gewone' auto's konden we eindelijk door het zandlandschap rijden, in de echte 4x4 drive stand. Vijf Japanners dachten dit ook aan te kunnen met een lichtere auto. Zij kwamen hopeloos vast te zitten. Ik kon het niet nalaten om aanwijzingen te geven om uit deze gigantische zandbak te komen. Dat lukte maar zij konden allen verder met een georganiseerde 4x4. Uiteindelijk kwamen we op het eindpunt aan en parkeerden we de auto, en hierna op pad richting Dead vlei. We hadden van een parkopzichter gehoord dat er twee mogelijkheden zijn om dit te bereiken. Via een heuvel of via een omweg op vlak terrein. Wij namen de heuvel maar na een klim van 300 meter bleek dat beneden ons de Deadvlei lag. Super mooi omdat we van bovenaf  ook de wadi, geen droge rivierbedding, te zien was. 200 meter van de top der duinen afgedaald in het mulle zand naar de vlei. Heet daar maar wat is het mooi. De spierwitte bodem met krimpscheurtjes wijst op een zoute kleiige bodem dat ooit een oase in de woestijn moet zijn geweest. De bomen die hier ooit groeiden staan als zwarte staketsels tussen de rode duinen met een knetterblauwe lucht op de witte bodem. Er worden heel wat plaatjes geschoten, de één nog mooier dan de ander, maar we laten vooral de sfeer en het natuurschoon op ons inwerken.
Marthe en Marco waren niet afgedaald en klommen nog naar een hogere top. Je weet maar nooit wat er verderop te zien is. Terug bij de auto, vermoeid maar voldaan, reden we terug naar de camping. Een dreigende lucht voorspelt niet veel goeds en uiteindelijk steekt de wind op en begint het met grote druppels te regenen. Snel de regenjassen opgezocht en alle spullen in de auto gemikt. Gelukkig hield de regen op na een half uur.

28 februari 
Ik ben om 7.00 wakker en geniet vanuit de tent van de zonsopkomst. We zijn van plan om via Solitaire in twee dagen naar Walvisbay te rijden. We moeten zo'n 80 km over dezelfde weg rijden als twee dagen geleden. Maar wat een verschil, door de regen is de woestijn bedekt met een groen tapijt wat dichterbij vooral klavertjes blijken te zijn. De kans om wild te spotten is hierdoor flink vergroot en Marthe spot een ernorme kudde antilopen. Solitaire is een schattige nederzetting. Oude verroeste auto's lonken ons dit plaatsje binnen. Het is eigenlijk niet meer dan een restaurant en een benzinepomp. De koffie is heerlijk en er is WIFI. Al snel zitten we aan de koffie en worden de foto's via Facebook verspreid. Na de koffie vond Herre het wel erg lekker ruiken en besloten we een hamburger te eten. Voldaan gingen we op weg om een kampeerplekje, één van de vier op de route richting Walvisbay, te zoeken. Al twee dagen waren wij op zoek naar zebra's en zowaar met de verrekijkers werden zij gespot. Natuurlijk wilden we ze ook op de foto hebben. Met telelens en inzoomen konden we inderdaad zien dat het zebra's waren. Na een kleine D-tour langs een enorme cactus zagen wij weer een kudde zebra's staan en tot onze verbazing leidde een weg ons dichterbij de kudde. Één vrouwtje stond op de uitkijk. Stapvoets reden we verder om de zebra's te fotograferen. Alle vorige foto's, die we van zebra's hadden genomen, konden we weggooien. 
We komen in de buurt van de eerste twee kampeerplekken dichtbij een prachtige en ruige canyon. We zagen wat zijwegen die alleen met een permit bereden mochten worden. Die hadden we niet dus rijden we door op de C14. 40 km na de te plannen overnachtingsplek, de camping bleken dus op de permitwegen te liggen, zagen we dicht langs de C 14 de volgende permitweg liggen. Toch wel wat vermoeid dachten we, wie doet ons wat als we zonder permit de weg op rijden om een kampeerplekje te zoeken. We hadden het leukste plekje gevonden maar al snel bekroop ons het gevoel dat als beste omschreven kan worden als 'unheimisch'. We besluiten om alsnog door te rijden naar Walvisbay op ruim 100 km afstand. Dan maar in de bewoonde wereld kamperen. Herre die die dag voor het eerst een lange afstand reed ging samen met Marco achterin zitten en de dames voorin. Het is jammer dat het jonge koppel niet mag rijden in onze 4x4. De minimum leeftijd is 30 om dit bakbeest te mogen besturen.
Gelukkig werd de weg beter in het eentonige landschap en konden we met een snelheid van 80 km de eindeloze afstand overbruggen. Vlak voor Walvisbay zagen we op grote afstand wel duizenden flamingo's staan. Dit is iets voor morgen. Eerst een camping. Die staat niet aangegeven op de borden. Herre en Marco gingen op onderzoek uit en al snel stonden wij voor de gated area 'lagoon' waar zowel kampeerplekken als vakantiehuisjes werden aangeboden. Toen we merkten dat een 6 persoonshuisje 29€ duurder was dan de kampeerplek en zagen hoe groot de kampeerplek en het uitzicht wad, was de beslissing snel genomen. We gaan voor de luxe! Omdat we een overlevingspakket als eten bij ons hadden in de vorm van bonen in blik met salami en dit in ons ogen geen maaltijd is om in een lux huisje je te eten, gingen we op pad op zoek baar een restaurant. We besloten op de pier te gaan eten en dit was een super beslissing. Voor een habbekrats hebben we ons tegoed gedaan aan vlees en vis. Morgen drinken we hier koffie om de zeehonden en pelikanen bij daglicht te aanschouwen.

1 maart
Opstaan ontbijten en vertrekken gaat heel wat sneller als we in een huisje slapen. Tot 8.00 geslapen en het ontbijt werd door Marthe en Marco verzorgd omdat zij als eerste uit bed waren. Om 9.45 stonden we aan de Atlantische Oceaan om flamingo's te bewonderen. Het restaurant waar we gisteravond gegeten hadden en dat om 10.00 uur open zou zijn, was dit niet. Dan maar op pad om boodschappen te doen en in Swakopmund koffie drinken. Aan de pier werden we direct benaderd door locals die hun waren kwijt wilden. We vinden dit vervelend vooral omdat ze zo vasthoudend zijn.  Snel in de auto, zonder koffie dus, om richting Spitzkoppe te gaan. Eindelijk van de grote weg af, konden we weer genieten van het landschap. De B2 blijkt een dodenweg te zijn. Hier gebeuren veel ongelukken, niet vreemd als je ziet hoe smal de wegen zijn, hoe groot de re passeren vrachtwagens en de snelheidslimiet van 120 km. Onverantwoord.
Aangekomen in Spitzkoppe op zoek naar een mooie kampeerplek. Na een aantal plekken gezien te hebben gingen we voor kampeerplek 12. Eenmaal alles uitgestald en geluncht bleken er wel erg veel vliegen te zitten. Marthe en Marco gingen op onderzoek uit en vonden de perfecte plek. Geen vliegen en een prachtig uitzicht. Bovendien een plateau waarop de tafel en stoelen konden staan. Omdat we een rondleiding hadden naar rotsschilderingen, gooiden we snel wat spullen op deze plek. Al snel werden de eerste beesten gespot en natuurlijk Marthe die hen als eerste zag, rockdassen die heerlijk van de avondzon lagen te genieten. Bij een prachtige zonsondergang genoten we van heerlijk vlees op de barbecue en gebakken aardappeltjes. Ook deze avond hadden we even regen. We hebben nog geen dag gehad zonder regen. Maar het blijft steeds bij een paar druppels.
Tineke heeft trouwens de aansteker te goed opgeborgen. We zijn benieuwd of en wanneer die weer tevoorschijn komt.

2 maart
Heerlijk geslapen en ontbeten op ons privé plateau, de accu van de koelkast was leeg. Eigenlijk moeten we vaker rijden om deze op te laden. Even de auto aangezet om de accu op te laden zodat het vlees en melkproducten vers blijven. Al snel daarna een gil van Marthe, een enorme hagedis kwam uit een spleet tevoorschijn. Die werd in allerlei standen gefotografeerd. Marco spotte een grondeekhoorn voordat we de wandeling naar de receptie om voor een extra nacht te betalen en te informeren voor een paardrijtocht voor Marthe. Dat kan, maar de paarden moeten nog gevangen worden en dat is nog een heel gedoe omdat het gebied best groot is. Na twee uur zaten Marthe en twee Duitse meisjes te paard voor een tocht van een uur. Marthe op een wilde hengst in de hoop dat hij wat pit in zijn lijf zou hebben. Bij het vertrek bleek hij een slome duikelaar. Uiteindelijk heeft Marthe een super leuke rit gemaakt van ruim een uur en ook in draf geweest. En daar liet Whiskey zien wat hij in zijn mars had.
Toen Marthe terug was rond 13.30 hadden we wel trek en aten we een burger met friet in het restaurant. Hierna wandelend weer terug naar onze auto. Al snel begon het te regenen. Omdat we gewend zijn dat het vaak binnen 5 minuten weer droog is liepen we monter voort. Totdat het wel erg hard begon te regenen naar onze zin. We wilden een short cut nemen naar onze tent maar dat bleek uiteindelijk niet te lukken. De rotsen werden watervallen en op plaats 2 ( wij stonden op plek 4) was er een gigantische stroom ontstaan. Het poeltje vlakbij ons stond vol met water. We konden toen nog niet bevroeden wat ons de komende nacht te wachten stond.
We hebben de auto gedraaid om droog en uit de wind te kunnen zitten onder onze tent. Rond een uur of 20.30 gingen we slapen en toen begon het. Door de regen waren de kikkers ontwaakt en het werd een enorm orkest. Op zich konden we dit nog wel hebben maar het begon keihard te regenen en te stormen. De ingang van de tent van Herre en Tineke waaide los en begon enorm te klapperen. Zo konden we niet verder de nacht door. Het was ondertussen 2.15. Herre en ik eruit om de flap weer dicht te maken en de auto te draaien. Je kunt je misschien voorstellen dat dit wel samenwerking vereist. Waar stond ook alweer de gastank, de bak met pannen, het afwasteiltje met vaat. Kortom op hoop van zegen hield Herre de laddertjes omhoog en keerde Tineke de auto. Marthe en Marco lagen nog in hun bed. Om nu te zeggen dat we een ontspannen nacht hebben gehad, nee. Maar anderen hadden het ook zwaar, de Duitse meisjes hebben in de auto moeten slapen en de bus met toeristen die in tentjes onder de waterval bivakkeerden waren om 7.00 vanmorgen reeds vertrokken. Ook vast een probleem gehad met wateroverlast.

3 Reacties

  1. Pauline Baumgarten:
    4 maart 2017
    Geweldig reisverslag. Zo leuk om mee te genieten. Ik lees het met veel plezier.
  2. Ingrid Niekerk:
    4 maart 2017
    Wat een fantastische reis zijn jullie aan het maken Tineke. Geweldig om jullie reisverslag te lezen.
  3. Paul:
    6 maart 2017
    Ja, dat belooft wat. Fijne introductie.