Van Chiasso naar Utrecht

Donderdag 14 juni. 
Dat de laatste reisdag nog zo'n vervelend staartje zou krijgen!
We zijn op tijd om in het grensplaatsje Chiasso nog wat te eten voordat de trein om 7.40 vertrekt. Via Zürich, Düsseldorf en Venlo is de verwachtte aankomsttijd in Utrecht 20.35.
De trein, die we moeten hebben, is anders dan de Italiaanse treinen, makkelijk om in te stappen en er is vooral veel ruimte om de fietsen te stallen. De conducteur adviseert ons plaats te nemen in een andere coupé omdat de coupé gereserveerd is voor een grote  groep scholieren. De reis naar Zürich duurt drie uur. Het landschap is echt Zwitsers, grote meren worden afgewisseld met mooie bergen. De Gotthardtunnel waar we doorheen rijden is 54 km lang en het duurt een half uur om deze te doorkruisen.
In Zürich hebben we een half uur overstaptijd en kunnen we een kopje koffie drinken voordat we de zes uur lange rit naar Düsseldorf ondernemen. Ook deze trein heeft iedere coupé ophanghaken voor fietsen. Er is wel veel kracht voor nodig om onze monsters op te hangen. We hebben ook in deze trein gereserveerde plaatsen. En net als in de eerste trein die we hebben genomen bestaan de nummers van onze stoelen niet. Maar er is genoeg ruimte in de trein. Met 10 minuten vertraging komen we in Düsseldorf aan en hebben nog 9 minuten de tijd om over te stappen op de trein naar Venlo. Gelukkig heeft het perron een lift. Snel naar het volgende perron, ook daar is een lift maar defect. Terwijl Herre de fiets naar het perron tilt en ik sta te stuntelen om mijn fiets boven te krijgen, begint een Duitsers gigantisch te keer tegen me te gaan. Dat ik mijn fiets verkeerd beet heb, dat ik zelf gekozen heb voor zo'n zware fiets, en nadat ik vraag of hij zijn mond kan houden wordt het alleen maar erger. Hij ging als een gek tekeer. Op het perron aangekomen komt onze trein aanrijden en bij het instappen verontschuldigt een aardige Duitse man zich voor het gedrag van zijn landgenoot. Het is druk in het treintje. We staan met de fietsen in de hand en kunnen deze na de volgende halte provisorisch neerzetten. Er is nog één zitplaats over. Ik ga tussen twee jonge vrouwen van rond de 25 zitten. Een oud baasje dat niet goed ter been is vraagt aan één van de meiden of hij mag zitten. Geen reactie, ik sta op en biedt hem mijn plaats aan. Ik verbaas me over het gedrag van die meiden. Is de opvoeding tegenwoordig zo anders dan vroeger? We hebben 7 minuten overstaptijd in Venlo. We snakken naar een biertje. Het is ondertussen 19.00 uur. Venlo lonkt niet erg om hier een half uur langer dan nodig te blijven plakken dus we stappen in de trein waar in de ruimte van de fietsen een volks gezin zit. Later blijkt dit een oma van rond de 45 te zijn die haar kleinzoon heeft opgehaald in Venlo voor een logeerweekje, haar moeder van mijn leeftijd en een jongen van een jaar of 12 die ADHD heeft en stuiterend in de trein rond huppelt. Zij moeten ook naar Utrecht.
In Eindhoven vertrekt de trein iets later ivm een bommelding in Den Bosch. Gelukkig duurt het wachten niet lang. De trein zet zich in beweging en komt vlak voor Den Bosch tot stilstand. Daar horen we dat de situatie nog hetzelfde is en dat station Den Bosch niet is vrij gegeven. De trein keert terug naar Eindhoven en daar begint het wachten. De conducteurs worden bestormd en weten ook niet goed wat zij moeten adviseren. We horen tegenstrijdige berichten, dochter Marthe houdt ons op de hoogte van de ontwikkelingen die zij op internet volgt. Het saamhorigheidsgevoel groeit op het perron. Het is een vervelende situatie. Omrijden via Arnhem kan ook niet. Alle verbindingen naar het noorden en westen van NL zijn geblokkeerd.
De eerste trein die gaat rijden is om 10.04. De trein komt aanrijden en dan komt de ware aard van de mens naar voren. De treinreizigers stormen af op de deuren maar we kunnen mee. Terwijl we het station van Utrecht binnen rijden wordt er omgeroepen dat de trein bij aankomst in Utrecht Centraal 10 minuten vertraging heeft. Er wordt alom gelachen.