Van Venetië naar Chiasso

Woensdag 13 juni. 
Wanneer de boot is aangemeerd, helaas niet meer dichtbij Venetië maar in een industriegebied, fietsen wij richting Venetië. We zijn op zoek naar het treinstation. De wegen rond Venetië zijn levensgevaarlijk voor fietsers en zodra er geen fietspad of vluchtstrook te bekennen is, vragen we bij een koffietentje de weg naar het station. Die blijkt niet ver weg te zijn maar om er te komen is nog wel een dingetje. Hadden wij drie jaar geleden in het zuiden van Italië al problemen om ons verstaanbaar te maken, ook hier in het noorden blijken maar weinig Italianen Engels te spreken. We weten de richting die we op moeten gaan en lopen al snel weer vast. Google maps geeft niet altijd uitsluitsel. Aan een vrouw die net uit haar auto stapt en duidelijk op weg is naar haar werk, vraag ik of zij Engels spreekt. Zij niet maar we worden gevraagd haar te volgen. Haar baas is rijschoolhouder en spreekt redelijk Engels. Weer komen we een stapje dichterbij het station. Na een laatste vraag aan een voorbijganger staan we na een paar minuten op het station. We willen richting Bazel en kunnen kaartjes kopen tot Chiasso, een grensplaats dichtbij het Comomeer. We moeten twee keer overstappen. In Verona hebben we 6 minuten overstaptijd. In Milaan ietsjes langer. Dat wordt krapjes weten we uit ervaring. Al snel blijkt dit niet realistisch, vooral als er 6 fietsen in een rijtuig opgehangen moeten worden en de trein niet vertrekt voordat dit gebeurd is. 5 fietsen, drie elektrische fietsen van Oostenrijkers die ook op de boot zaten en die niet op te hangen waren, één fiets van een spichtig Italiaanse vrouw, die ook als een muisje praat, en dan onze fietsen die ook niet opgehangen kunnen worden en zelfs niet in het fietsruim passen. Met 25 minuten vertraging komen wij aan. De mannen helpen de Italiaanse dame die met haar zomerhoed eruit ziet alsof zij net uit een verhaal van Agatha Christie is gelopen. Dat de Oriënt Express even later het station binnenrijdt zal wel toeval zijn geweest. Gelukkig gaat er binnen een half uur weer een trein en er is een lift. We moeten wisselen van perron maar helaas is de lift van het perron waar we naar toe moeten kapot. Bagage eraf en twee loodzware fietsen worden door Herre omhoog getild. Pijnlijk voor zijn toch al aangetaste knieën. De trein komt al snel aanrijden en er komen 10 fietsen uit het fietscompartiment. Dat is boffen vooral als wij de enigen zijn die met de fiets zijn. Of toch niet, even later komt de Italiaanse dame met zomerhoed ook aanlopen met haar fiets. Galant zet Herre haar fiets in de coupé wat vroeger de coupé was waar tijdens de rit de post gesorteerd werd. Het tafeltje met de verschillende postrekken, als een relikwie uit de verleden tijd, zijn nog goed herkenbaar. We passeren veel stations met prachtige namen die ook zo herkenbaar zouden kunnen zijn als namen van Italiaanse spelers van een bekende voetbalclub.
In Milaan blijkt de volgende trein binnen een kwartier te vertrekken naar Chiasso maar het perron is nog niet bekend. Als dat duidelijk wordt komt een stroom passagiers op gang en probeert iedereen een plekje in de trein te bemachtigen. De fietsen staan en wij zitten. Herre heeft nog een zeer geanimeerd gesprek met een Griekse die met haar twee jonge kinderen naast Herre zat. Hij hoorde podilato, dat fiets in het Grieks betekent, en vroeg haar of ze Griekse was. In Chiasso aangekomen informeren we eerst wat de mogelijkheden zijn om de volgende dag naar Nederland te reizen. Drie kwartier later staan wij met de tickets in onze handen. Vertrek om 7.40 en aankomst in Utrecht rond 21.00. En nu maar hopen dat de spoordiensten in Zwitserland op tijd rijden, maar daar 
hebben we alle vertrouwen in.