De laatste dagen in Namibië

17 maart
Vroeg op pad om een safari tour te maken. Dat is mooi geregeld in het park dat ruim 700 km groot is. Je koopt een permit voor 21 euro en je hebt de hele dag de tijd om door het park te rijden op zoek naar wild. Je moet wel voor 19.00 terug zijn. Je levert dan je permit in en zo weten ze dat je niet nog ergens in het park dwaalt. Koud op weg stak een leeuw en een leeuwin over, vlak voor onze auto. Euforie in de auto, eindelijk weer één van de big five gespot. De leeuw liet zich direct in het hoge gras zakken en zagen we niet meer. De leeuwin bleef stoïcijns voor zich uit staren. Minutenlang hebben we vol bewondering zitten kijken. Hierna door gereden naar een uitzichtpunt waar we alleen de neus van de auto konden bewonderen. Het hippolake was angstig leeg. We reden nog een keer terug om de leeuwen te bewonderen maar konden ze niet meer vinden. We begrijpen nu ook meer dat je niet uit de auto mag stappen in een wildpark. Naast je kan een hongerige leeuw liggen die wel trek hebben in een menselijke versnapering. Tussen de middag hebben we op ons kampeerplekje geluncht en hierna hebben we de Canyon track gereden, alleen begaanbaar voor 4x4.
Dat hebben we geweten. Het was super steil en heel rotsachtig. Marthe zat niet heel rustig naast me. Naar beneden was het nog enger. Here mocht van mij deze keer wel uit de auto om aanwijzingen te geven hoe te rijden. We wisten dat we nog zo'n canyon door moesten maar gelukkig bleek deze beter te nemen te zijn dan de eerste. Bij de receptie nog gevraagd of we nog een dagje langer konden blijven op de camping. Er was een kleine kans. Het park is populair bij Windhoekers die hier een weekend komen relaxen. Het zorgt ook voor meer reuring.

18 maart
We kunnen niet blijven op de camping en we vertrekken richting Dinausaurus tracks met een camping erbij op zo'n 70 km afstand. Toen we daar aankwamen kwam een Duitse man aanlopen, bleef achter het hek tegen ons praten en we moesten direct afrekenen voor het zien van de sporen en de camping voordat we deze gezien hadden. Dat voelde niet echt goed maar toen we eenmaal op het plekje waren vonden we dit een goede plek om te chillen. De Duitser was blij om zijn taal te kunnen spreken maar uiteindelijk, met de belofte dat hij tegen de avond nog terug zou komen om eventuele vragen van ons te beantwoorden, vertrok hij. De voetsporen van de dinosaurussen waren zeer goed te herkennen. 
Ik had een doos met spelletjes meegenomen maar tot vandaag is deze niet aangeraakt. Marthe, Marco en Herre hebben twee spelletjes Yatzee gespeeld. Omdat we hele dagen in de auto of buiten zijn, gaan we vaak met de kippen op stok. Meestal liggen we om 21.30 al op één oor. Op deze camping zelfs om 21.00.

19 maart
De terugreis naar Windhoek. Heerlijk geluncht in Okahandja, country lodge hotel. Na een kleine stop bij de supermarkt om biltong aan te schaffen, hebben wij de auto ingeleverd. Geen lekke banden of andere nare dingen aan de auto gehad. Alleen de koelkast had soms kuren. Het ene moment waren de eieren en melk bevroren en het volgende moment bleek bij het wakker worden de temperatuur te zijn gestegen naar 10 graden. Het is dus hollen of stil staan. Bij de autoverhuur hingen foto's van auto's die minder fortuinlijk waren. Grote schade door te hard rijden en hierdoor over de kop geslagen. De verzekering betaalt dan niets uit. Dat wordt dan een heel kostbare vakantie. Een andere foto van een auto die in aanraking kwam met een kudu. Dat is overmacht. Het wachten tot inchecken en wachten tot boarden blijft vervelend. In het vliegtuig werd er weer kwistig met wijn omgesprongen. En zo viel ik al snel in slaap, helaas was het van korte duur. Vanaf 2.00 werden het hazenslaapjes.