Zaterdag 20 september

Zaterdag 20 september
Rustig ontbeten en om 9.30 op weg naar het busstation in Kalamata. Er was agora, de wekelijkse markt met verse waren. Een enorm terrein met heel veel Grieken die per auto inkopen doen. Chaos dus en in die chaos hebben wij koffie gedronken. De markt trekt mensen aan die eigen producten verkopen voor een appel en een ei. Op die mensenmassa komen ook veel zigeuners af. Zij verkopen dan bijvoorbeeld één product, zoals druiven. De zigeunerkinderen proberen al lopend bezems of enorme keukenrollen te verkopen. En steeds heb ik het gevoel, hoe komen ze aan die twee bezems of aan die keukenrollen. Als zigeuner heb je vooroordelen, helaas. Op de markt liepen ook Tanzianen met alle mogelijke kitsch die ze aan de man probeerde te brengen.
Wij zijn op het terrasje blijven hangen om te lunchen totdat het tijd werd om naar het busstation te vertrekken. We weten dan al dat we moeten overstappen. 
Of de fietsen mee kunnen is dan nog de vraag. Ze hebben in Griekenland een super goed systeem voor het meenemen van pakjes. Alles gaat mee met de bus voorzien van een biljet. Dit alles vindt plaats bij de apotiki dat grenst aan het busstation. Er worden daar pakketjes aangeleverd door bedrijven of door privé personen. De Grieken die bij de apotiki werken, sorteren de pakketten op bestemming en zorgen dat deze in de juiste bus kunnen. Eenmaal op de plek van bestemming worden de pakketten uit de bus gehaald en blijven daar totdat de rechtmatige eigenaar ze ophaalt. Het meenemen van de fietsen hangt dus mede af van de hoeveelheid pakketten die in grootte kunnen variëren van formaat boek tot complete meubelen. In onze bus was ruimte maar de fietsen moesten ontdaan worden van voorwielen. En dan was het nog passen en meten.
In de bus, natuurlijk met een buschauffeur die regelmatig met zijn mobieltje belde, gingen wij het gebergte in. Prachtige vergezichten.
Halverwege de afstand naar Sparti, het oude Sparta, moesten wij overstappen en een kwartier wachten op de volgende bus. We zijn tot 1700 meter gestegen met de bus en deze chauffeur rookte en telefoneerde tijdens de rit en liet zijn zesjarige dochtertje voorin zonder gordel meerijden.
In Sparti gingen we op zoek naar een hotel. De receptionist had nog één kamer maar nadat ik was wezen kijken en het enorm naar rook stonk, kreeg ik een tweede en zelfs een derde mogelijkheid.
Deze kamer stonk iets minder en bestond uit twee kamers met vier bedden. De balkondeuren konden we tegenover elkaar openen zodat het door kon luchten.
Na een verkwikkende douche zijn we lopend op pad gegaan om de ruïnes van het oude Sparta te zien. Het oude theater is nog goed herkenbaar en ook delen van de oude stad. Maar overal liggen zuilen en andere artefacten verspreid in het landschap alsof er geen waarde aan gehecht wordt. Toch zijn ze bezig met onderzoek en dat gebied wordt dan afgeschermd met oranje plastic afzetstroken.
Op aanraden van de receptionist in een heerlijk restaurantje gegeten. Of de eigenaar van de taverne zijn vader was, durfden we niet te vragen!